Save

Inzichten en interventies gebaseerd op het boek ‘Van kwetsuur naar litteken’

Kinderen met complex trauma (ook gehechtheidstrauma of vroeg ontwikkelingstrauma genoemd) worden in de hulpverlening vaak omschreven als moeilijk in gedrag en in relatie. Het wisselvallige, onvoorspelbare en soms explosieve functioneren is kenmerkend voor hen. Ze stellen hun opvoeders en begeleiders voor een moeilijke opdracht. Opgroeien en ontwikkelen verloopt bij deze kinderen immers niet vanzelf. De moeilijkheden zijn vaak het gevolg van traumatiserende ervaringen in hun eerste levensjaren.

De hulpverlening georganiseerd rondom deze kinderen dient trauma-sensitief te zijn. Goede kennis van de impact van trauma op ontwikkeling en hoe dit zich toont in het dagdagelijks functioneren is belangrijk. Niet alleen kennis van complex trauma, maar ook een basishouding en interventies vanuit een mentaliserend perspectief bieden voor de hulpverlener handvatten in het omgaan met deze kinderen.

Lees meer

Kinderen in de jeugdhulpverlening: helpen meegaan of laten ondergaan?

Elke organisatie die werkt met en voor kinderen beoogt het kind centraal te stellen in haar werking. Toch blijven veel kinderen achter met het gevoel niet erkend geweest te zijn in het hulpverlenings- en beslissingsproces. In keuzes rond de contacten met hun ouders, in het bepalen van doelstellingen van de begeleiding, in het delen van informatie, in het organiseren van overlegmomenten, etc. denken we veel rekening te houden met de betrokken kinderen, maar vaak voelt dit voor henzelf absoluut niet zo. Dit maakt hen boos en onmachtig, wat het zorgproces bemoeilijkt.

In deze vorming zoeken we naar aanknopingspunten om in de dagdagelijkse werking het kind 'vast' te houden. Vanuit het begrijpen van de interne dynamiek bij kinderen wanneer volwassenen beslissingen over hen maken, willen we nadenken hoe we de concrete acties in een organisatie rond kinderen zo kunnen vormgeven dat het gevoel van betrokkenheid en erkenning bij hen groter wordt.

Lees meer

Spreken via beelden

Het tekenen van kinderen is – naast hun spel - een belangrijk expressiemedium. Kinderen komen in contact met eigen ervaringen, drukken deze uit en verwerken ze al tekenend en spelend.

Ze ordenen echter niet alleen hun ervaringswereld via hun tekeningen, ze communiceren via dit kanaal ook aan anderen hoe ze zichzelf percipiëren en voelen. Voor de hulpverlener die met kinderen werkt, is het dan ook belangrijk om dit medium (opnieuw?) 'in de vingers' te krijgen. Daarbij is kennis over hoe kinderen tekenen doorheen hun ontwikkeling, over hoe een tekenproces verloopt,… fundamenteel om tekeningen te kunnen interpreteren en ermee aan de slag te gaan binnen een klinische context.

Lees meer